Zboża to rośliny uprawne, do których zalicza się m.in. pszenicę, żyto, jęczmień, owies, kukurydzę i ryż. Są to rośliny znajdujące bardzo szerokie zastosowanie przede wszystkim w przemyśle spożywczym, będąc nieodłącznym elementem codziennej diety każdego z nas. Stanowią ponadto główny kierunek produkcji rolniczej w Polsce. Zboża wykorzystywane są ponadto m.in. do produkcji biopaliw i energii odnawialnej. W celu uzyskania wysokich plonów uprawianych zbóż powinniśmy zastosować odpowiednio dobrany program nawożenia.

Większość polskich gleb uprawnych jest uboga w dostępne dla roślin formy fosforu, wapnia, magnezu, siarki. Z każdym plonem zbóż wynoszącym 3 t ziarna i 5,5 t słomy z hektara, wywozimy z pola około 85 kg azotu, 40 kg fosforu, 100 kg potasu, 30 kg wapnia, 20 kg magnezu i 20 kg siarki. Warunkiem osiągnięcia wysokich, wartościowych pod względem konsumpcyjnym, paszowym i technologicznym plonów jest więc stosowanie dobrych nawozów wieloskładnikowych o sprawdzonej jakości oraz składzie dostosowanym do konkretnych warunków glebowych.

Azot (N)

Wszystkie rośliny zbożowe silnie reagują na nawożenie azotowe. Niedobór azotu w glebie sprawia, że rośliny są blade, rosną wolno i słabo się krzewią, wykształcają niewielkie kłosy o małym, źle wykształconym ziarnie. W praktyce rolniczej często ma miejsce nadmierne stosowanie tego składnika pokarmowego przejawiające się ciemnym zabarwieniem, zbyt bujnym wzrostem i silnym krzewieniem się zbóż. Stan taki jest szczególnie niekorzystny w przypadku form ozimych, ponieważ zmniejsza się wtedy ich odporność na wymarzanie. Wiosną i latem można zaobserwować nadmierne wydłużanie się źdźbeł, sprzyjające wyleganiu oraz występowaniu rdzy zbożowej i mączniaka. Okres dojrzewania przenawożonych zbóż wydłuża się.

Fosfor (P)

Rośliny niedostatecznie zaopatrzone w fosfor są drobne, niskie, ciemnozielone, nie krzewią się. Na starszych liściach pojawia się purpurowoczerwone zabarwienie, po czym liście te zasychają, przybierając ciemnobrunatny kolor. Zboża wykształcają małe kłosy, zawierające źle wypełnione ziarna.

Potas (K)

Brak potasu u zbóż objawia się zwiędłym pokrojem roślin i ich szaroniebieskim zabarwieniem. Starsze liście są pofałdowane, żółkną na szczycie i brzegach, zaś nerw główny długo pozostaje zielony. Kłosy są drobne, ziarno małe i pomarszczone.

Magnez (Mg)

Objawy niedoboru magnezu to paciorkowatość lub pasiastość liści owsa i żyta, czyli nierównomierne rozłożenie zielonego barwnika pomiędzy unerwieniem. U pszenicy i jęczmienia objawem braku magnezu jest silna chloroza najstarszych liści obejmująca początkowo szczyt i brzegi liścia, a następnie jego całą powierzchnię, na której pojawiają się równocześnie rdzawe, zasychające plamki.

Miedź (Cu)

Owies i pszenica rosnące na glebach piaszczystych bądź torfowych są szczególnie wrażliwe na niedobór miedzi. Objawy braku tego pierwiastka nazwano tzw. chorobą nowin. W kilka tygodni po wschodach wierzchołki starszych liści bieleją, zaś młode liście silnie się skręcają i zamierają, nie osiągając właściwych rozmiarów i kształtu. Całe źdźbła wraz z wiechą (owies) lub kłosem (pszenica, żyto) są bladozielone i zdeformowane. Przy słabszym deficycie miedzi zboża wolno rosną, mają pasiaste liście, a kłosy wypełnione drobnym pośladem lub płonem.

Mangan (Mn)

Charakterystyczne objawy niedoboru manganu najczęściej występują w postaci szarobrunatnych lub jasnych smug pomiędzy unerwieniem w środkowej części blaszki liściowej (tzw. szara plamistość). Następnie plamki te powiększają się i zlewają ze sobą. Zmieniona chorobowo tkanka po pewnym czasie zamiera i ulega wykruszeniu, przez co liście zginają się i wyglądają jak złamane. Objawy te spotykane są najczęściej u owsa, rzadziej u innych zbóż.